از استخدام سالانه 10 هزار پرستار که باید در سال‌های 97 به بعد انجام می‌شد خبر چندانی نیست. هیچ جذبی در سال 1397 اتفاق نیفتاده و در سال‌های 98 و 99 هم با وجود صدور مجوز 10 هزار استخدام در بخش سلامت، هر سال فقط 4 هزار نفر استخدام شدند.
مشکلات ما در نظام پرستاری ساختاری است. در ایران تقریباً از پرستاران پیشگیری یا همان پرستاری جامعه که در جهان مهمترین بخش پرستاران هستند و کارشان مبتنی بر حضور در محلات و پایش مستمر سلامت مردم است، اثری دیده نمی‌شود. تعداد پرستاران توان بخشی هم بسیار اندک است و 90 درصد از پرستاران ما متعلق به بخش درمان هستند.
از آنجا که خدمات پرستاری جامعه به طور رایگان به مردم ارائه می‌شود، دولت باید هزینه این پرستاران را تامین کند و شاید به خاطر همین است که این رشته در جامعه پرستاری ایران پا نگرفته است چرا که دولت هزینه کرد در این زمینه را در اولویت برنامه‌های خود نمی‌بیند.
باید بررسی کرد که مجوز استخدام 30 هزار پرستار در سه سال گذشته با چه توجیهی صادر گردیده که تنها کمی بیش از 25 درصد آن محقق شده است. اگر نیاز به این میزان پرستار در نظام سلامت کشور وجود نداشته است، مجوز استخدام به چه دلیلی صادر شده و چنانچه این نیاز وجود داشته، در حال حاضر خلاء 22 هزار پرستار در نظام سلامت چگونه پر می شود و آیا این به منزله اولویت نداشتن سلامت در تنگنای بودجه ای دولت در شرایط کنونی تشدید تحریم‌هاست؟
این مطالب را هم ببینید:
